Skip to main content

Vulkanen op Venus, distributie en grootte

Hoeveel vulkanen op Venus?

Venus was 200 tot 500 miljoen jaar geleden vulkanisch erg actief. Op de beelden, genomen door verschillende sondes die naar Venus gestuurd werden, zien we verschillende impactkraters van gemiddelde grootte die gelijk verdeeld zijn over het oppervlak. Dit wijst erop dat het oppervlak relatief jong is. Er zijn geen kleine kraters op Venus. Op de kaarten die dankzij de Magellan-missie gemaakt konden worden, zien we :

  • duizenden vulkanen van minstens 10 km grootte
  • 274 vulkanen met een grootte tussen 20 en 100 km
  • 156 vulkanen groter dan 100 km

Er zijn kraters van meer dan 1,5 km diameter, terwijl de grootste krater een grootte van 280 km heeft.

Beschermd door de atmosfeer van Venus

De dichte atmosfeer van de planeet verbrandt de meeste kleine asteroïden en kometen. Enkel de grote objecten raken de grond: er zijn minder dan 1000 impactkraters op Venus. De heersende theorie onder planetologen is dat een ‘recente’ stijging van de interne activiteit grootschalige uitbarstingen tot gevolg had die het oppervlak voor het grootste deel vernieuwd hebben.

Misschien is de verrassend goede conservatie van de planeet misleidend: er is zeer weinig erosie op Venus omdat er geen regen is en de dikke atmosfeer van koolstofhoudende gassen speelt eerder een beschermende rol dan een destructieve. Merktekens die recent lijken kunnen in werkelijkheid tientallen of misschien zelfs duizenden miljoenen jaren oud zijn.

Zijn de Venus-vulkanen nog steeds actief?

Dankzij de Venus-ruimtesondes zien we ook lavahopen (een min of meer ronde heuvel ontstaan door een trage uitbarsting van lava) met een grootte van 15 tot 90 km. Verder zijn er plateaus en enorme bergen, waarbij de grootste, Mount Maxwell, 11.000 m hoog is. We merken ook coronae op, vreemde cirkels van plooien en barsten in de korst, waarbij de grootste 2600 km groot is

Nochtans, tijdens 3 jaar aan observaties heeft de Magellan-ruimtesonde nooit een uitbarsting op Venus waargenomen. Het lijkt alsof de vulkanen momenteel slapen.

De impactkraters zijn willekeurig verspreid over het totale oppervlak van Venus. De meesten (witte stippen) zijn onveranderd en zijn geconcentreerd in gebieden zoals ‘Aphrodite Terra’.

Gebieden met lage kraterdichtheid (blauwe zones) zijn vaak plaatsen met plateaus. Regio’s met hogere dichtheid komen vaak overeen met de vlakten.
Credits: NASA
Venus bestaat vooral uit vlakten (blauw). In het midden van deze vlakten zijn er vervormde gebieden zoals tesserae (roze), vulkanische structuren zoals coronae (perzik), lavastromen (rood) en vulkanen van verschillende grootte (oranje).
Vulkanen zijn niet gegroepeerd in ketens zoals op Aarde. Dit wijst op een gebrek aan tektonische activiteit.
Credits: NASA
Deze geologische kaart geeft verschillende terreintypes en hun respectievelijke ouderdom aan, afgeleid uit de kraterdichtheid.

Vulkanen en coronae lijken geconcentreerd te zijn in de jongere equatoriale breukzones (blauw). De tesserae, vlakten en pieken zijn ouder (geel).
Credits: NASA